အခ်စ္၀ထၳဳေရးနည္း

အခ်စ္၀ထၳဳေရးနည္းတဲ့ အၿခား၀ထၳဳေရးနည္းေတြေတာ့ရွိမွာပါ..ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေစတနာသက္သက္နဲ ့
မွ်ေ၀ေပးခ်င္ယုံသက္သက္နဲပါ။
ဥိး၀င္းၿငိမ္း(ေရႊအၿမဳေတ)ေရးပါတယ္
ရသ စာေပေတြ ေစ်းကြက္မွာ အားနည္းလာတယ္ ဆိုၾကေပမဲ့ အခ်စ္၀တၳဳ မ်ားကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပါ အေျခအေနမွာ ရွိပါတယ္။ကမာၻမွာလည္း ထိုနည္း အတူပါပဲ။ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားဟာ စာေပ ၀တၳဳမ်ား၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖို ၀တၳဳမ်ားထက္ အမ်ားႀကီး ေရာင္းအား ေကာင္းပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးနည္း ၁၀၁ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေရးဆရာမ ေရဗကၠာေယာ့ခ္က ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ The Writer မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဒီလ စာေပေဆာင္းပါး စိတ္၀င္စားသူမ်ား အတြက္ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါတယ္။

၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားကတည္းက စာေပေလာကမွာ ေရာင္းအား အေကာင္းဆံုး ၀တၳဳမ်ား အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳမ်ား ေစ်းကြက္က ေျပာင္းလဲ လာပါတယ္။ အေျခခံ အခ်က္အလက္မ်ားက မေျပာင္းလဲဘဲ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္မ်ား၊ ဇာတ္အိမ္တည္ ေဆာက္ပံုမ်ားက အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ေျပာင္းလဲလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိခဲ့တာက အခ်စ္၀တၳဳ ဆိုတာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး အေျခအေန တိုးတက္ ေျပာင္းလဲလာမႈကို ေဖာ္ျပတာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကေတာ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးသာ မကေတာ့ဘဲ မိန္းမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳကေလး တစ္ေကာင္ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ဖြဲ႕တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ ဒီေန႔ ေရးေနၾကတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားက ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ေရးဖြဲ႕လာၾကပါတယ္။

အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အခ်စ္၀တၳဳ စာေရးဆရာမ်ား အဆိုအရ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ အခ်စ္၀တၳဳမ်ား ေရာင္းရတဲ့ ၀င္ေငြဟာ ေဒၚလာ ၁.၃၇၅ ဘီလီယံ ရွိၿပီး သည္းထိတ္ရင္ဖို ၀တၳဳမ်ားက ေဒၚလာ သန္း ၆၅၀၊ စာေပဆိုင္ရာ ၀တၳဳမ်ား ေရာင္းရေငြက ေဒၚလာ ၄၆၆ သန္းသာ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ အခ်စ္၀တၳဳေပါင္း ၉၀၀၀ ထြက္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။

ဒီကိန္းဂဏန္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အခ်စ္၀တၳဳ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ အခြင့္အလမ္းက အမ်ားႀကီး ေကာင္းေနပါတယ္။ ဒီလိုဆုိ အခ်စ္၀တၳဳေတြပဲ ေရးရေတာ့မလားလို႔ ေမးခ်င္သူမ်ားအတြက္ ကၽြန္မ အၾကံ ေပးခ်င္ပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ စိတ္ၾကည္ႏူးတယ္၊ စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုတဲ့သူမ်ားသာ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးဖို႔ ႀကိဳးစား ေစခ်င္ပါတယ္။ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ ေရးနည္းေရးဟန္၊ ပံုေသနည္းေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ ပံုေသနည္း မရွိပါဘူး။

လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖို၀တၳဳမ်ားမွာေတာ့ တရားခံနဲ႔ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားတို႔ ဉာဏ္ရည္ခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သားက အႏိုင္ရကာ ဇာတ္သိမ္းေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ သည္းဖို၀တၳဳမ်ားကေတာ့ ပံုေသနည္း ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာပါ။ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖို ၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြက သူတို႔မွာ အေတာ္အတန္ စာဖတ္သက္ ရွိၾကၿပီး မႈခင္း က်ဴးလြန္သူက ဘာလုပ္မယ္၊ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သားက ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာေတြကို ခန္႔မွန္း တတ္ၾကပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္သူမ်ားကလည္း အခ်စ္၀တၳဳေတြခ်ည္း တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ဇာတ္လမ္းဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ခန္႔မွန္း ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္မ အေတြ႕အၾကံဳ အရ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္သူ အမ်ားစုဟာ မိန္းမစာဖတ္ ပရိသတ္မ်ား ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ဳိးကို စာေရးဆရာက ဖန္တီးႏိုင္မွသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳ ျဖစ္မွာပါ။ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္သူမ်ားမွာ စာေရးဆရာ အစြဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ႏိုရာေရာဘတ္စ္ ဖတ္သူက ႏိုရာရဲ႕၀တၳဳမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ဖတ္ၿပီး ဂ်ဴလီဂါ၀ုဒ္ ၀တၳဳ ဖတ္သူမ်ားကလည္း ဂ်ဴလီရဲ႕ ၀တၳဳကိုသာ ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကိုယ္က အခ်စ္၀တၳဳ ေရးမယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ထက္ ေကာင္းတဲ့ဇာတ္အိမ္ ဖြဲ႕ႏိုင္သူျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။


အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ ဇာတ္အိမ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး တည္ေဆာက္လို႔ ရပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကေတာ့ အမ်ဳိးသား တစ္ဦးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့ ၀တၳဳမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ စာေရးဆရာမ်ားက ဒီေန႔ေခတ္ကို ေရးဖြဲ႕တာ ျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕က သမိုင္းေနာက္ခံ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားကို ေရးၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီေန႔ေရးဖြဲ႕ေနၾကတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳ မ်ားကို အမ်ဳိးအစားအလိုက္ သ႐ုပ္ခြဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္-



-သည္းထိတ္ရင္ဖိုအခ်စ္၀တၳဳ
 -ခ်ဳိၿမိန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အခ်စ္၀တၳဳ
(ဒီ၀တၳဳမ်ဳိးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ကိုင္တဲ့အဆင့္ ေလာက္သာ ေရးဖြဲ႕ၾကၿပီး ဇာတ္သိမ္း ေတာ့မွသာ အနမ္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းၾကပါ တယ္။)
-စိတ္ႂကြေစေသာ အခ်စ္၀တၳဳ
(ဒီ၀တၳဳမ်ဳိးကေတာ့ ခ်စ္ခန္းေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ၿပီး စာဖတ္သူကို စိတ္ႂကြလာေစေအာင္ ေရးဖြဲ႕ၾကပါတယ္။)
-ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳ
(ဒီ၀တၳဳမ်ဳိးမွာေတာ့ အမ်ဳိးသား သို႔မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးကေလးရဲ႕ ခ်စ္သူ က ၿဂိဳဟ္သားျဖစ္ေနတာမ်ဳိး၊ ေသြးစုပ္ ဖုတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး စတဲ့ သာမန္
ဇာတ္ေကာင္မဟုတ္တဲ့သူမ်ားနဲ႔ ခ်စ္ ကၽြမ္း၀င္တာကို ေရးဖြဲ႕ၾကပါတယ္။)
ဒီလိုသ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ၿပီးရင္ ကိုယ္က ဘယ္လို ၀တၳဳမ်ဳိးကို ေရးခ်င္တာလဲ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ ရပါလိမ့္မယ္။ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးဖုိ႔ အမွန္တကယ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ ၁၀ ခ်က္ကို ကၽြန္မ ေျပာျပပါမယ္။

၁။
ပထမဆံုး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးေတာ့မယ္ ဆံုးျဖတ္တဲ့ အတြက္ လံုးခ်င္း အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ဖတ္ဖူးသူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွသာ အခ်စ္၀တၳဳ ေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လို ဖန္တီးရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးရႏိုင္မွာပါ။

၂။
အထက္မွာ သ႐ုပ္ ခြဲထားတဲ့ ၀တၳဳ အမ်ဳိးအစားေတြထဲက ဘယ္လို အမ်ဳိး အစားကိုပဲ ေရးမွာျဖစ္ေစ၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အဓိကအာ ႐ံုစိုက္ရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါ စို႔။
ကိုယ္က သည္းထိတ္ရင္ဖို အခ်စ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးမယ္လို႔စဥ္းစားရင္ အႏၲရာယ္ ၾကံဳေတြ႕ေနရၿပီး ခ်စ္သူရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရး႐ံုနဲ႔ မၿပီးႏိုင္ပါဘူး။ အႏၲရာယ္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ၾကားကေန အခ်စ္ေတြ ေပါက္ဖြားၿပီး ခ်စ္ သြားၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ တစ္ခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ကိုပဲ အသားေပးေနျပန္ရင္လည္း ေရးတဲ့ ၀တၳဳက သည္းထိတ္ရင္ဖို အခ်စ္၀တၳဳ ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ တျခားစီျဖစ္သြားပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ္ ေရးခ်င္တာကသည္း ထိတ္ရင္ဖိုဇာတ္လမ္းလည္း ျဖစ္ရမယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းလည္း ပါရမယ္ ဆိုတာကို သတိထားရပါမယ္။

၃။
ဘယ္လိုစေရးမလဲ။ ပထမဆံုး ခ် ေရးလိုက္တဲ့ ၀ါက်က စာဖတ္သူကို ဖမ္းစားႏိုင္မယ့္ ၀ါက်ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ပထမဆံုး စာပိုဒ္က ကိုယ့္ ၀တၳဳကို အေရာင္ ေျပာင္လက္လာေအာင္ တင္ေပးမယ့္ စာပိုဒ္ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ သတိျပဳရပါမယ္။ စာဖတ္သူကို ပထမ စာပိုဒ္နဲ႔ ဖမ္းစားလိုက္ႏိုင္ ရင္ ေနာက္ဘာျဖစ္မွာလဲ ဆိုတာ စာ ဖတ္သူက အလိုလို စိတ္၀င္စားလာပါ လိမ့္မယ္။

အခ်စ္၀တၳဳ အမ်ားစုရဲ႕ ဇာတ္လမ္း အစက ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အျမဲ သံုးသပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို အခု ခ်က္ခ်င္းမေျပာဘဲ ေနာင္က်မွ ၀တၳဳထဲ မွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္သြင္းသြား ရင္ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။

ကိုယ့္၀တၳဳကေလးက စာဖတ္ပရိ သတ္လက္ကို မေရာက္ခင္ အယ္ဒီတာ စားပြဲကို ျဖတ္သန္းရမွာပါ။ အယ္ဒီတာ ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးက သူ႔စားပြဲေပၚမွာ စာမူေတြ ေတာင္ပံုယာပံု ရွိတတ္တာဆိုေတာ့ အား လံုးထဲမွာ ကိုယ့္၀တၳဳကို ေရြးဖတ္ျဖစ္ သြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အယ္ဒီတာကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေတာ့ ေစ်းကြက္မွာလည္း ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဂ်ဴလီဂါ၀ုဒ္ ေရးခဲ့တဲ့ Honor’s Splendour ၀တၳဳရဲ႕ ပထမဆံုး စာေၾကာင္းက “သူတို႔က သူ႔ကို သတ္ပစ္ ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ ထားၾကတယ္”လို႔ စထားပါတယ္။ ဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္ လိုက္႐ံုနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဖမ္းစား လိုက္ပါၿပီ။
ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ Killing Moon ၀တၳဳမွာဆိုရင္ “ေရာ့စ္မာရွယ္လ္က တကယ့္ကို ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ထားတာ။ အနက္ေရာင္ ရွပ္အက်ႌ၊ အနက္ ေရာင္ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ေျပာင္လက္ေတာက္ ပေနတဲ့ အနက္ေရာင္ ႐ွဴးဖိနပ္ကို စီးထား တယ္”လို႔ စခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ကို ပထမဦး စြာ ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။

၄။
ဟုတ္ပါၿပီ။ ၀တၳဳအစကို အဲဒီလို စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေလာက္တဲ့ စာ ပိုဒ္နဲ႔ စလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ စာဖတ္ပရိသတ္ ၿငီးေငြ႕ မသြားရေအာင္ ဘယ္လုိ ဆက္ၿပီး သယ္သြားမလဲ။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္က အမ်ဳိးသားဆိုရင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေပးရေတာ့မယ္။ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေကာင္ ဆိုရင္လည္း အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေပးရမယ္။ ဘယ္လိုေတြ႕ေပးမလဲ။ ျမင္ျမင္ ခ်င္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္၀င္စား သြားရမယ္။ ခ်စ္သြားရမယ္။ အဲဒီေနာက္ မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾကေလသတည္း ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္က အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဒီ၀တၳဳမ်ဳိးကို ဖတ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္မွာ ျပႆနာ ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ တစ္ခုနဲ႔ စရပါမယ္။  အဲဒီ ျပႆနာကို သူ သို႔မဟုတ္ သူမက ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ရပါမယ္။ ဒါေတြကို အတြင္း ပဋိပကၡနဲ႔ အျပင္ ပဋိပကၡရယ္လို႔ ႏွစ္ပိုင္း ခြဲျခားၿပီး ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္လို႔ ကိုယ္က သည္းထိတ္ ရင္ဖို အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းကို ေရးမယ္ဆိုရင္ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ လူသတ္သမားမ်ား၊ ဒုစ႐ိုက္သမားမ်ား၊ ပညာတတ္ အႏၲရာယ္မ်ားေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား စသည္တို႔က သူ သို႔မဟုတ္ သူမ ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာ ျဖစ္ပါမယ္။

ဒါေပမဲ့ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈ သို႔ မဟုတ္ ပဋိပကၡက အခ်စ္၀တၳဳမ်ားမွာ မပါမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔။ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ ေကာင္က ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး သမားျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္က ေတာမီး႐ိႈ႕ကာ စိုက္ခင္းေဖာ္ေဆာင္တဲ့ သူ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္မိၾကၿပီေပါ့။ ဒါမွ မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးကေလးက စီးပြား ေရးလုပ္ငန္း ခပ္ေသးေသးေလးတစ္ခု ကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့သူျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ က်ိက်ိ တက္ခ်မ္းသာကာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ႀကီးတစ္ခုကို အေမြဆက္ခံထားသူ ျဖစ္ မယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိပ္ တိုက္ရင္ ဆိုင္ေတြ႕မွာပါပဲ။ ဒီေက်ာ႐ိုးမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈက အတြင္းေရာ အျပင္ပါ ပါ၀င္မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။

သို႔ေသာ္ ခိုင္မာတဲ့ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ စာဖတ္သူကို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အျပည့္အ၀ ေပးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းမ်ဳိးမွာ အတြင္းေရာ အျပင္ပါ ပဋိပကၡေတြ ရွိတဲ့အတြက္ စာဖတ္သူရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဒီအမ်ဳိးသား ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္တို႔ဟာ ဆံု စည္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားသြားရ ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ရပါမယ္။ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ခင္ပြန္းက ရဲတစ္ေယာက္ ရဲ႕ မေတာ္တဆ ပစ္ခတ္မႈနဲ႔ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ရၿပီး အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္က အဲဒီရဲကို ပစ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ ရမယ့္ဇာတ္လမ္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကေလသတည္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေဆာင္က ေနာက္ေၾကာင္းတစ္စံု တစ္ရာရွိတဲ့သူ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီအခက္ အခဲကို ေက်ာ္လႊားၾကပံုမ်ားက အခ်စ္ ၀တၳဳ ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။

လူေတြလိုက္ သတ္ေနတဲ့ လူသတ္သမား တစ္ေယာက္ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အမ်ဳိး သားဇာတ္ေကာင္ စံုေထာက္ကို ငွားရမ္း လိုက္ၾကတယ္။ စံုေထာက္ရဲ႕အျမင္မွာ လူသတ္သမားဟာ သူ ခ်စ္မိတဲ့ မိန္း ကေလးရဲ႕ေမာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ မိန္းကေလး ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြက သည္းထိတ္ရင္ဖို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ ပရိသတ္အႀကိဳက္ ျဖစ္ပါတယ္။

၀တၳဳ စေရးေတာ့မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ ကတည္းက ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဟာ သက္ရွိမ်ားနဲ႔မျခား လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိရပါတယ္။ ဒါမွသာ စာဖတ္ ပရိသတ္က ဇာတ္ေကာင္မ်ားနဲ႔ တစ္သားတည္း ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္ဖန္ တီးမႈမွာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ စ႐ိုက္ဟာ ပကတိ လူသားဆန္ရမွာ ျဖစ္ၿပီး သံုးဖက္ျမင္ ႐ုပ္လံုးႂကြလို ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။

အခ်စ္၀တၳဳမ်ားမွာ ဇာတ္ေကာင္ မ်ားရဲ႕ အတြင္းစိတ္မ်ားက ခ်စ္ရမွာကို ေၾကာက္ေနသူမ်ား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာရမွာကို စိုးရြံ႕ေနသူ မ်ား ျဖစ္ပါမယ္။ သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပႆနာ မ်ားဟာလည္း အလြယ္ တကူ ေျဖရွင္းလို႔ ရႏိုင္မယ့္ ျပႆနာ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းဆံုးတဲ့ အထိ သူတို႔ျပႆနာမ်ားက လိပ္ခဲ တည္းလည္း ျဖစ္ေနရပါမယ္။ ဒါမွသာ  စာဖတ္ပရိသတ္ကို ၀တၳဳဆံုးတဲ့အထိ ဆြဲ ေခၚသြားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၅။
အခ်စ္၀တၳဳမ်ားမွာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕ခြန္အား ပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားဟာ အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ထိခိုက္ နာက်င္ေနၾကေပမဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ခြန္အားနဲ႔ ကုစားၿပီး အရာရာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ၀တၳဳမ်ားမွာေတာ့ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္က အျမဲတမ္း ျပႆနာေတြျဖစ္ၿပီး သူတစ္ေယာက္ တည္းရဲ႕ အင္အားနဲ႔ မေက်ာ္လႊားႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာေလးေတြ ၾကည့္ ၾကရေအာင္ပါ။

-ဆုရတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာမ ႐ုသ္၀င္းဒ္ရဲ႕ Meant to be  Marriet မွာဆိုရင္
အမ်ဳိးသား ကေလးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကေလးတို႔ဟာ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကဖို႔ အတြက္ ထြက္ေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္ ျပဳၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕ဖခင္က သူ႔ သမီးကို ခင္ပြန္းသည္ဆီကေန အတင္း အက်ပ္ ခြဲခြာေစၿပီး ေမြးလာတဲ့ ကေလးကိုလည္း မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာကို ပို႔ လိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္ရွိ တယ္လို႔ ျမင္ၾကၿပီး စိတ္နာေနၾကပါ တယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့ အခါ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆံုမိၾကၿပီး ခံစား ခဲ့ၾကရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

-ကၽြန္မ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တဲ့ Never Too Late ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာဆိုရင္ အမ်ဳိးသားေလးက အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏိုင္ငံ တစ္ခုမွာ ေနၿပီး တိတ္တခိုး မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ကားေတြ ႐ိုက္ကူး ေနပါတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူက အေၾကာင္း တစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔ကို သစၥာ ေဖာက္လိုက္ရ ပါတယ္။ ဒီလို သစၥာေဖာက္လုိက္ရျခင္း ဟာ သူ႔အသက္ကို ကယ္ဖို႔အတြက္ လုပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးသား ကေလးက မသိခဲ့ပါဘူး။ ရလဒ္က ေတာ့ အမ်ဳိးသားကေလး ေထာင္က် သြားၿပီး ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခံရတဲ့ အျပင္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္လည္း ေပးခံရပါတယ္။

အခု ကၽြန္မ ဥပမာေပးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးမွာ တူညီတဲ့အခ်က္ကေတာ့  အခ်စ္ေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အခ်စ္ရဲ႕ အားအင္ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး စြန္႔ စားခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသားေရာ အမ်ဳိိး သမီးပါ အခ်စ္ရဲ႕ခြန္အားမ်ားနဲ႔ သူတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္ ခဲ့ၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕အခ်စ္၀တၳဳမ်ားမွာေတာ့ ဒီလို ခဲယဥ္းပင္ပန္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြ မပါ ဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟာသမ်ားေႏွာကာ ေရးသားတတ္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ား လည္း ရွိပါတယ္။
၆။
ျပင္းထန္ခြန္အား ႀကီးမားတဲ့ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ ေဘးအႏၲရာယ္ အႀကီးမားဆံုး ၾကံဳေတြ႕ၿပီး ေသေဘး နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္အခါမွာ မိန္းက ေလးရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ အမ်ဳိးသားေလးက အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားျပတတ္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒီလို စြန္႔စား လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုမိုနက္႐ိႈင္းတဲ့ အခ်စ္စိတ္ ေတြနဲ႔ ခ်စ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို အသက္ အႏၲရာယ္ ၾကံဳတဲ့အထိ ႀကီးမားတဲ့ဇာတ္ ကြက္မ်ဳိးကို ဖန္တီးရတာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီလို ဇာတ္ကြက္မ်ဳိးသာ မပါရင္ ေအာင္ျမင္မႈ မရႏိုင္လို႔ပါပဲ။ တျခားနည္းတစ္ခုနဲ႔ ေျဖ ရွင္းလုိက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ မင္းသားနဲ႔ မင္း သမီးတို႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾကေလသတည္း ဆိုတဲ့ဇာတ္ သိမ္းမ်ဳိး ေရးႏိုင္မွာ ျဖစ္ၿပီး စာဖတ္ပရိ သတ္လည္း ေက်နပ္မႈ ရသြားမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။

၇။
စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းဟာ အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ား အတြက္ ႏွလံုးသားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ျဖစ္ တယ္လို႔ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ စာဖတ္ သူက ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဘယ္လို ခံစား ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုခံစားရတယ္ ဆိုတာေတြကို သိခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္ သူက ဇာတ္ေကာင္မ်ားနဲ႔ အတူ စီး၀င္ ေမ်ာပါခံစားေစလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ စာေရးဆရာက သူ႔ဇာတ္ေကာင္ မ်ားနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို တစ္သား တည္း ျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္တီးတတ္ရပါ မယ္။

အေအာင္ျမင္ဆံုး အခ်စ္၀တၳဳေရး ဆရာမ်ားက သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာကို စာဖတ္ပရိသတ္ သိေအာင္ အလြယ္တကူ ေျပာမျပ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို စာဖတ္ပရိသတ္ သိေအာင္ နည္းပရိယာယ္မ်ားနဲ႔ ေရးဖြဲ႕ျပ ၾကပါတယ္။

နည္းတစ္နည္းကေတာ့ သူ သို႔မ ဟုတ္ သူမရဲ႕ စိတ္ခံစားတုံ႔ျပန္မႈကို ေရး ဖြဲ႕ျပျခင္းပါပဲ။ ရင္ခုန္တဲ့အခါမွာ ဘယ္ လိုခံစားရသလဲ။ ေၾကာက္တဲ့အခါ၊ ၀မ္း နည္းတဲ့အခါ၊ ခ်စ္တဲ့အခါ ခံစားရတာ ေတြကို ေရးဖြဲ႕ျပျခင္းအားျဖင့္ သူ႕ဇာတ္ ေကာင္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို စာဖတ္ပရိ သတ္ နားလည္ေအာင္ ေရးျပပါတယ္။  ဒီလိုေရးျပလိုက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ က ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကိုေတာင္ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထတာကိုလည္း ခံစားႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အာေခါင္ထဲမွာ ေျခာက္ ေသြ႕လာတာကိုလည္း စာဖတ္သူက ခံ စားလို႔ ရသြားပါၿပီ။ ဒီနည္းနဲ႔ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားက သူတို႔ဇာတ္ေကာင္ ရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို စာဖတ္သူ သိ ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ၾကပါတယ္။

ဒီလို ေရးဖြဲ႕ရာမွာ သတိထားဖို႔က ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ခံစားမႈတိုင္းကို ေရးဖြဲ႕ရပါမယ္။ သူ ျမင္တာေလး ေလာက္ကို ကြက္ၿပီး ေရးလို႔ မရပါဘူး။  သူ ဘာၾကားတယ္။ ဘာအနံ႔ရတယ္။ ဘယ္အရသာကို ခံစားေနတယ္။ ဘယ္ အထိအေတြ႕ကို ခံစားေနရတယ္က အစ  ေရးျပဖို႔ လိုပါတယ္။
၈။
အခ်စ္၀တၳဳေတြက စိတ္ခံစားမႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္ၿပီး ျဖစ္ရပ္ တိုင္းမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ဘယ္လို တံု႔ျပန္တယ္ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပရပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔။ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္တစ္ ေယာက္က ေတာင္စြန္းတစ္ခုမွာ တြဲေလာင္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ဒါမ်ဳိး ကေတာ့ တကယ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ျမင္ကြင္းပါပဲ။ သူ႔ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ လိုက္ရင္ ေပ ၁၀၀ ေလာက္မွာ စီးဆင္း ေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းကို ျမင္ရတယ္ဆို ၾကပါစို႔။ သူ ျမင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ထက္  သူ႔ကို ျမင္ရတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလး ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ ပ်ာယာခတ္ ၿပီး သူ႔ကို ကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမလား။ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမလား။

စာေရးဆရာမ အဲလစ္ဇဘက္ အက္ရွ္ထရီး ေရးခဲ့တဲ့ The Captian and the Kid ၀တၳဳမွာ မင္းသားရဲ႕သား က ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုသမႈ မခံရဘူးဆိုရင္ အသက္ ဆံုး႐ံႈးေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေနအိမ္က ႐ုရွားမွာ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီ မွာက ေကာင္းမြန္ထိေရာက္တဲ့ ေဆး၀ါး ကုသမႈကလည္း မရႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားရဲ႕ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုထဲကို ခိုး၀င္ဖို႔ နည္း လမ္းတစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အေဖတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မင္းသားရဲ႕ခ်စ္သူ မင္းသမီးက အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႕က အရာရွိတစ္ေယာက္ လည္း ျဖစ္ေနျပန္ရင္ ဒီမိန္းကေလး အေနနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္ မႈကို အေရးယူေဆာင္ရြက္မလား။ လ်စ္ လ်ဴ႐ႈမလား။ အဲဒီလို စိတ္ခံစားမႈ အေထြေထြကို အခ်စ္၀တၳဳမ်ားက ေပး ႏိုင္မွသာလွ်င္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဆြဲ ေဆာင္ႏိုင္မွာပါ။

အခ်စ္၀တၳဳ အမ်ားစုမွာ စာေရး ဆရာမ်ားက အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေကာင္ ဘက္က ေရးသလို အမ်ဳိးသားဇာတ္ ေကာင္မ်ားထဲက ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေရးၾကပါတယ္။ ဒီလိုဘာေၾကာင့္ ေရးရသလဲ ဆုိေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားက ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကို သိလိုၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

၉။
အခ်စ္၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားမွာ အျမဲတေစ ၾကံဳရတဲ့ ျပႆနာကေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း မ်ားပါပဲ။ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္  အခန္း ၁၀ မွာ ကၽြန္မက မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးကို ခုတင္ေပၚ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ခုတင္ေပၚေရာက္သြားတယ္ဆို ကတည္းက ေနာက္ထပ္ ဘာဆက္ျဖစ္ ၾကမယ္ဆိုတာ အထူးတလည္ ေရးဖြဲ႕ ျပစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ ခုတင္ေပၚက ခ်စ္ခန္း ႀကိဳက္ခန္းကို မေရးဘဲ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပြင့္ပြင့္လင္း လင္း ေျပာျပၾကတဲ့ အခန္းအျဖစ္ ေရး ဖြဲ႕လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခန္းကို ဖတ္ျခင္းအားျဖင့္ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးရဲ႕ ေနာက္ ခံအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာဖတ္သူက သေဘာေပါက္ နားလည္သြားေစပါတယ္။

အခ်စ္ ၀တၳဳမ်ားမွာ စာေရးဆရာက ခ်စ္ခန္း ႀကိဳက္ခန္းကို ဘယ္ေလာက္ အထိ ေရးမလဲ၊ ဘယ္လို စကားလံုးေတြ သံုးမလဲ ဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္စာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀မယ့္သူက လိုင္းခ်ေပးတတ္ၾက ပါတယ္။

ကၽြန္မ၀တၳဳ ျဖစ္တဲ့ Harlequin Intrigues မွာဆိုရင္ အယ္ဒီတာရဲ႕ လမ္း ၫႊန္မႈနဲ႔ ကၽြန္မ ေရးခဲ့ရပါတယ္။ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀တဲ့ တိုက္တစ္တိုက္တည္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ားအေနနဲ႔ အခုလိုပဲ အယ္ဒီတာ၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ားရဲ႕ အလိုကို လိုက္ရတာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္က မေရးခ်င္ ေပမဲ့ သူတို႔က ေတာင္းဆိုတဲ့ အခါ ေရး ရပါတယ္။ ေရးၿပီးတဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ငါ့အေမမ်ား ဖတ္မိရင္ ဘာေျပာ မလဲ။ ငါ့ကေလးေတြ ဖတ္မိရင္ ဘယ္ လိုထင္ၾကမလဲ။ စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ ဂ႐ု မစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သူမ်ားအတြက္ကေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။

၁၀။
အခ်စ္၀တၳဳမ်ား အတြက္ ေနာက္ ဆံုးလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾကေလသတည္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္ သိမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾကေလသတည္း မဟုတ္ရင္ ဒီ ၀တၳဳဟာ အခ်စ္၀တၳဳ မဟုတ္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳ ဆိုတာက လူႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးဖြဲ႕ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လမ္းခြဲသြားၾက တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္၀တၳဳ ဆုိတာက လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ဘ၀အျဖစ္ ေပါင္းစည္းၾကၿပီး ၾကံဳလာသမွ်ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္ ပါတယ္။

ျပႆနာေတြ ဘယ္လိုပဲ ရွိပါေစ။ ေျဖရွင္းၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေႏြးေထြး မႈ၊ ၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းရပါမယ္။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ပတ္၀န္း က်င္မွာ ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ မိဘေဆြ မ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ စြာ ဇာတ္သိမ္းျခင္းသာလွ်င္ အခ်စ္၀တၳဳ စစ္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာမ ေရဗကၠာက အခ်စ္၀တၳဳ မ်ားအေၾကာင္းကို အဲဒီလို ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ား ဖတ္ေနၾကတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကေရာ ဒီေဘာင္အတြင္း မွာ ရွိၾကပါသလား။ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾက ပါစို႔။